Πολιτική

Εξέτασα τα 42 κόμματα που συμμετέχουν στις εκλογές. Απέκλεισα τα εξής:

ΝΔ, Ελιά, ΛΑΟΣ, ΔΗΜΑΡ, γιατί συνέβαλαν στην κατάρρευση της χώρας τα τελευταία 4 χρόνια.
Χρυσή Αυγή, γιατί δεν μου αρέσουν οι θέσεις τους.
ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΕΕΚ, ΚΚΕ, Μ-Λ ΚΚΕ, ΟΑΚΚΕ, ΟΚΔΕ, γιατί είτε το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να φύγει ο καπιταλισμός (όπως κι αν το εννοούν αυτό) και όχι η ευημερία του κόσμου, είτε αναλώνονται σε μικροδιαφωνίες για το αν ο Τρότσκι στις 22 Μαΐου 1925 ήταν στα Λέλοβα ή στην Κωλοπετεινίτσα, κάτι που εμένα με αφήνει παγερά αδιάφορο.
ΑΚΚΕΛ, Ανεξάρτητοι Έλληνες, ΠΑΕΚΕ κλπ., Ανεξάρτητο Πολιτικό Κίνημα, Γέφυρες, Δραχμή, Εθνικό Μέτωπο, Ελευθερία, Έλληνες Ευρωπαίοι Πολίτες, Έλληνες Οικολόγοι, Ελπίδα Πολιτείας, Ένωση για την Πατρίδα και το Λαό, Ένωση Κεντρώων, ΚΕΑΝ, Κοινωνία, Κοινωνία Αξιών, ΛΕΥΚΟ, Πατριωτική Ένωση, Πράσινοι, Σοσιαλιστικό Κόμμα, Σύνδεσμος Εθνικής Ενότητας, γιατί είτε δεν έχουν θέσεις, είτε οι θέσεις τους είναι πολύ αόριστες, είτε αποτελούν ευχολόγια και δεν μας λένε το πώς θα επιτευχθούν οι ευχές, είτε γιατί τα πρόσωπα που τα στελεχώνουν είναι γνωστά από παλιά και δεν εμπνέουν καμιά εμπιστοσύνη.
Ευρωπαϊκή Ελεύθερη Συμμαχία, Κόμμα Ελλήνων Κυνηγών, Κόμμα Ισότητας, Ειρήνης και Φιλίας, Οικολόγοι Πράσινοι + Πειρατές, Παναθηναϊκό Κίνημα, γιατί είτε απευθύνονται σε περιορισμένο κοινό είτε καταπιάνονται με κάποιο έλασσον θέμα και όχι με τα γενικότερα που πρέπει να απασχολούν μια κυβέρνηση ή ένα κόμμα.

Για το ΣΥΡΙΖΑ και το Ποτάμι, με προβληματίζουν τα εξής:

Ο ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς, ήταν, τουλάχιστον μέχρι πρότινος, ένας συνασπισμός κομμάτων, το μεγαλύτερο από τα οποία, ο Συνασπισμός της Αριστεράς των Κινημάτων και της Οικολογίας, δεν ήταν συνασπισμός αλλά κόμμα. Αυτά ίσχυαν πριν 2 χρόνια, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένα κομματάκι (ένας συνασπισμούλης για την ακρίβεια) του 3%. Έχω την εντύπωση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ (που πήγε απ’ το 3% στο 30% μέσα σ’ ένα μήνα) δεν είναι πια συνασπισμός, αλλά κόμμα. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν περιθωριακό κόμμα, τότε θα τα λέγαμε όλα αυτά σαν ανέκδοτο, όπως τώρα λέμε για την ένωση του ΜΛ ΚΚΕ με το ΚΚΕ ΜΛ και γελάμε. Ακόμα κι αν παραβλέψω αυτά τα τραγελαφικά, νιώθω πως κάτι δεν πάει καλά. Νομίζω πως ο Καζάκης το έχει εξηγήσει καλύτερα απ’ ό,τι θα μπορούσα εγώ (ψάξτε μες στη σελίδα για τις «διαπιστώσεις του Τσίπρα»).
Με πολλές από τις θέσεις του Ποταμιού διαφωνώ, ενώ οι περισσότερες μου φαίνονται υπερβολικά αόριστες (στην πραγματικότητα αν δεν ήταν αρκετά δημοφιλές μάλλον θα έμπαινε στη μεγάλη παράγραφο με το ΑΚΚΕΛ και τους λοιπούς).

Μένουν τρία κόμματα: ΑΣΚΕ, ΕΠΑΜ, και Σχέδιο Β. Και τα τρία έχουν πολύ παρόμοιες θέσεις, και είναι κρίμα που δεν κατεβαίνουν μαζί.

Το ΑΣΚΕ, αν και υπάρχει εδώ και πάνω από 17 χρόνια, παραμένει ένα κόμμα λίγων ατόμων. Φαίνεται λοιπόν να υστερεί σοβαρά στο μάρκετιγκ, όπως φαίνεται και από τα ακαλαίσθητα έντυπά του, των οποίων η όψη πιο πολύ μου μεταβιβάζει ένα μήνυμα μαυρίλας και μίσους, σαν αυτά των αυτοαποκαλούμενων αναρχικών, παρά ένα μήνυμα σοβαρότητας και ρεαλισμού. Το «Α» στο ΑΣΚΕ (Αγωνιστικό) επίσης παραπέμπει σε κάποιους που κάνουν αγώνα για τον αγώνα. Είναι κρίμα, γιατί το περιεχόμενο του λόγου τους είναι αρκετά διαφορετικό.
Το ΕΠΑΜ πάσχει από ένα παρόμοιο πρόβλημα: ο Καζάκης σχεδόν σε κάθε άρθρο του αποκαλεί ηλίθιους όσους διαφωνούν με τις απόψεις του. Αυτό είναι αντίθετο σε αυτό που πρεσβεύει το συγκεκριμένο κίνημα. Επίσης, ενώ ξεκίνησε ως αγωνιστικό κίνημα ανατροπής, νιώθω πως με το να συμμετάσχει στις εκλογές (που κατηγορούσε ότι είναι παρωδία) έδωσε το μήνυμα ότι είναι κόμμα εκλογών, με αποτέλεσμα ο αγώνας ανατροπής να μπει σε δεύτερη μοίρα. Το κερασάκι στην τούρτα ήταν βέβαια η κάθοδος στις εκλογές του 2012 με τον Παπαθεμελή. Εν κατακλείδει, το θεμελιώδες πρόβλημα του ΕΠΑΜ είναι ότι είναι ένα συγκεντρωτικό one-man show.
Το Σχέδιο Β είναι πιο καινούργιο και δύσκολο να το κρίνουμε. Πάντως μ’ αρέσουν οι θέσεις του, και όχι μόνο οι οικονομικές, αλλά και αυτές για τη βουλή. Δεν ξέρω τίποτε για τον Αλαβάνο, εκτός από το ότι ήταν παλιότερα επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ.

Με τι κριτήρια πρέπει να ψηφίσουμε στις Ευρωεκλογές; Δεν νομίζω ότι οι άλλες χώρες διαφέρουν από την Ελλάδα: τις χρησιμοποιούν σαν δημοσκόπηση για τα τοπικά τους. Αυτό είναι κάτι σαν να χρησιμοποιείς τις βουλευτικές εκλογές σαν δημοσκόπηση για τις δημοτικές. Αυτό βολεύει το σύστημα, γιατί κρατάει τον κόσμο μακριά από την ουσία του τι γίνεται στις Βρυξέλλες. Γι’ αυτό και μ’ αρέσουν οι θέσεις των τριών παραπάνω κομμάτων: γιατί αναγνωρίζουν το πόσο αντιδημοκρατική είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση (και μακάρι το πρόβλημα να ήταν το ότι δεν ξέρουμε τις αρμοδιότητες της Ευρωβουλής).

Υπάρχει αντίφαση στο γεγονός ότι συμμετέχω στις Ευρωεκλογές μόνο και μόνο για να αμφισβητήσω το καθεστώς που αυτές οι εκλογές πρεσβεύουν; Νομίζω δεν υπάρχει. Αφού μόνο με αυτό τον τρόπο (παριστάνουν ότι) ζητάνε τη γνώμη μου, με αυτό τον τρόπο τους τη δίνω. Θα έλεγε κάποιος ότι θα έπρεπε να ψηφίσω λευκό ή άκυρο ή αποχή, όμως λευκό σημαίνει «δεν με εκφράζει κανείς απ’ τους 42», άκυρο ότι έκανα λάθος, και αποχή ότι δεν ήθελα να ασχοληθώ. Άσε που και τις τρεις αυτές περιπτώσεις θα τις περάσουν στα ψιλά γράμματα.

Τι να ψηφίσω; (Σεπτέμβριος 2015)

Τι είναι το ακαδημαϊκό άσυλο;

Τι να ψηφίσω;